Mijn verhalen

Geplaatst door Jos zo, oktober 18, 2015 17:38:53 Mannen en vrouwen die lijden aan een gastro-enterologische kanker, tumoren in het spijsverteringsstelsel, leven gemiddeld langer als ze aspirines nemen dan hun lotgenoten die dat niet doen. Dat blijkt uit een grootschalig onderzoek van de Nederlandse universiteit van Leiden die zo’n 14.000 mensen met maagkanker, darmkanker en pancreaskanker onderzocht. De helft van de mannen en vrouwen die onderzocht werden namen regelmatig aspirines tegen de pijn, terwijl de andere helft dat niet deed. Bij het routineonderzoek blijkt dat de kankerpatiënten die wel aspirines nemen beduidend meer overlevingskansen hebben dan die dat dat niet doen. Voor het onderzoek werden de data van 14.000 kankerpatiënten uit Nederland onderzocht. Factoren als geslacht, het stadium waarin de kanker zich bevindt, behandelingen en andere medische condities werden in achting genomen. Goedkoop en grote impact! Uitg

Geplaatst door Jos ma, november 16, 2015 11:27:42 Aspirine zou het ontstaan van borstkanker kunnen tegengaan. Dat blijkt uit een nieuwe studie van de universiteit van Kansas. Uit een nieuwe studie blijkt dat een dagelijkse dosis aspirine de groei van borstkanker zou kunnen tegengaan. In het verleden werden gelijkaardige bevindingen al gerapporteerd voor darm- en prostaatkanker. Dit komt omdat aspirine ervoor zou zorgen dat de omstandigheden in het lichaam -en dan vooral rond de kankercellen- niet bevorderlijk zouden zijn voor de aangroei van van nieuwe kwaadaardige cellen. Aspirine zou daarom vooral handig van pas komen bij patiënten die eerder al met de ziekte te maken kregen. Oncoloog en researcher Sushanta Banerjee van de universiteit van Kansas zegt daarover: “Nadat een patiënt succesvol is behandeld tegen borstkanker, is het goed mogelijk dat de ziekte na vijf à tien jaar weer de kop opsteekt. Kanker heeft namelijk stamcellen die ch

Geplaatst door Jos ma, november 16, 2015 13:31:05 Mijn wekker liep af omstreeks vijf , nog half slapend gaf ik de wekker een ferme tik waarna deze nog na rinkelend op de beige slaapkamer mat viel. Stilaan wakker wordend realiseerde ik me dat er vandaag een belangrijke klus op me wachtte, dat wordt stressen vermits ik ook mijn vrouwelijke collega P nog zou oppikken. Daarna richting Molenbeek, waar we ons bij onze collega rechercheurs voegen. Dit voor een reeds lang geplande inval in cafe ‘De Spanjaard’, een echt terroristen hol. Tijd voor een wasbeurt ontbrak, in de badkamer greep ik naar de deodorant voor een snelwasje, enkele spuitjes parfum onder iedere oksel en ik voelde me een ander mens. Trok een pak biscuits open en maakte me gelijk de bedenking dat ik evengoed al rijdend kon ontbijten, nam nog snel een cola uit de ijskast. Trok mijn Levis jeansbroek van de stoel, nam mijn zwarte kousen die op de radiator hingen te drogen – vanwege mijn niet aflatende z

Geplaatst door Jos do, november 05, 2015 10:52:24 Volgende week donderdag loopt mijn 6 weken durende radio en chemotherapie af en wil nu reeds de mensen bedanken die mij gesteund hebben tijdens deze moeilijke periode. Men zegt dikwijls in de nood kent men zijn vrienden, ik kan bevestigen dat dit zo is en waardeer meer dan ooit de mensen die mij gesteund hebben! Zij die op bezoek zijn geweest. Zij die telefonisch achter mijn gezondheid hebben geïnformeerd en die me de kans gaven om mijn verhaal te vertellen. Zij die me af en toe een mailtje stuurden. Zij die regelmatig een reactie plaatsten op mijn blog. Zij die aan me dachten en de vele volgers van dit blog. Zij, de medische staf van het Sint Blasius ziekenhuis te Dendermonde en het OLV ziekenhuis te Aalst die mij behandeld hebben en het beste met mij voorhadden. “Al deze mensen bedank ik!” Na volgende week donderdag, wanneer mijn laatste radiotherapie beurt een feit is, volgt er een ru

Interviewer: Staf Van Branter, journalist van het fictief maandblad ‘Ziek met perspectief’ Plaats van het interview: Hamme, 23 november, 2015 Ik volg Jos zijn blog – Opa wanneer ga je nu dood – al geruime tijd met enige belangstelling en concludeerde dat het tijd was voor een gesprek. Ik telefoneerde Jos vorige week met de vraag of hij eventueel geïnteresseerd was in een interview voor ons maandblad ‘Ziek met perspectief’. Jos, is momenteel herstellende van de ziekte endeldarm kanker en nog in volle therapie. Staf : Vanwaar je toch wat naar de keel grijpende titel van je blog ‘Opa wanneer ga je nu dood?’ Jos : een paar maanden terug in de tijd, tijdens een bezoekje aan mijn dochter Christel en haar twee kinderen, Noor en Rayan, vroeg mijn vier jarige kleinzoon Rayan ‘Opa wanneer ga je nu dood?’ dus vandaar de blognaam. Staf : zulke vraag, ook al is ze gesteld door een vierjarig kind, is toch wel even schrikken, vermoed ik. Jos : Ja, dat was het zeker, het greep me des

 Geplaatst door Jos wo, november 25, 2015 16:17:36 Met weinig goesting stond ik voor één van onze twee lavabo’s, nog drie kwartier om me wat te wassen, aankleden en dan naar het Sint Blasius rijden voor een geplande consultatie bij mijn oncologe, Dr. S. Het verkeer verliep vlot en in een mum van tijd waren we een parkeerplaatsje aan het zoeken op de overvolle parking van het ziekenhuis. Op naar de inkomhal, Identiteitskaart in één van de vier digitale aanmeldingskiosken steken, alle gegevens nog juist?, afspraak met dokter S.?, ik bevestigde telkens en de printer braakte een 75 cm lange strook etiketten. Gang zeventig volgen, lazen we op het eerste etiket, alsof we dat nog niet wisten, we zijn hier – bijna – kind aan huis. In de wachtzaal van gang zeventig proberen we via het aanwezige wifi signaal een verbinding te maken doch zonder resultaat. We geraakten niet op het netwerk, we borgen onze mobieltjes dan maar weer op. Ik ging de verveling te lijf door wat naar de and

Geplaatst door Jos op 30 november 2015 Hoe gaat het nu met je Jos? wel, het gaat zeer goed met mij, maar de voorbije nacht had ik opnieuw last van een inwendige pijn ergens in het kleine bekken. Deze pijn herken ik zeer goed van mijn bestralingsperiode. ‘Zes tot acht weken’, voor een complete herstelling van zo een gecombineerde radio en chemotherapie’ zei Dr. S. We zullen dus maar wat geduld hebben, ik mag niet klagen want na veertien dagen herstelling spreken wij, Patricia en ik toch al van een metamorfose. Ook te vermelden is mijn onbedwingbare eetlust, lees snoepen, als het zo verder gaat vliegen de kilo’s eraan.   Vrijdag was me het dagje wel, althans voor mij toch, vermits ik toen mijn kind samen met het badwater heb weggegooid – het kind in deze is een metafoor voor mijn ‘Opa wanneer ga je nu dood? blog’, het water staat voor het deleten of het voorgoed verwijderen. Impulsiviteit en niet voldoende nadenken gaan dikwijls samen en vrijdag was het van dat. Ik liep va

 Geplaatst door Jos op 4 december 2015 “De voorbije week na mijn vorig bericht ‘Kind samen met het badwater weggegooid’, ben ik nog zeer koortsachtig aan het blog met bijhorende website bezig geweest. Verscheidene dagen tot ’s nachts, waarbij mijn slaap er niet op verbeterde, in bed bleef ik nog oplossingen bedenken. Dit was op zich niet goed voor mijn algemene welzijn, maar me er mee amuseren was dan wel therapeutisch” Vrijdag namiddag en weinig of niets aanschuiven aan de ingang. ‘Mag ik uw ticketje eens hebben’ vroeg de containerpark medewerker bij het inkijken van de koffer ,”moet ik bijbetalen’, vroeg ik, ‘ja, twee euro extra voor het grofvuil’ zei hij. We hadden vier oude witte plastieken tuinstoelen, een koffiezet apparaat en nog wat kleine spullen bij. Vier euro later verlieten we de gemeentelijke afvalzone met het idee thuis de dakgoten nog uit te kuisen. Tijdens het kuisen van onze dakgoten voelde ik me soms af en toe slecht, plotse draaierigheid bij het naar b

Geplaatst door Jos op 14/12/2015 Morgen, dinsdag de vijftiende is slechts een doodgewone dag. Eén van die dagen, die doordeweekse dagen in een jaar waarin we routineus onze dingen plegen te doen. Omdat we ze moeten of omdat we ze graag doen. Mensen zullen, zoals ze gisteren ook deden naar hun werk vertrekken, hun kinderen naar school doen, boodschappen doen, blij zijn of verdrietig zijn of simpel gewoon zichzelf zijn in hun dagdagelijkse routine. Morgen is het voor ons echter anders, het is voor ons geen gewone dag. Het is een dag waar de resultaten van een CT thorax de dingen voor ons bepalen, kunnen we nog verder op de ingeslagen weg of wordt de wereld opnieuw upside down gezet. Wij maken ons wel wat ongerust, wat als … zal telkens er een controle voorzien is, door ons hoofd spoken, zoals alle zwaar zieken die een controle moeten ondergaan, wellicht goed kennen. Hier wordt zonder al te zwaarmoedig te klinken, over ons verdere leven beslist. “ Maak u nie

Geplaatst door Jos 22/12/2015   Maandagmiddag 21 december, een zonnige winterdag, iets voor Kerst met een ongelofelijke 12 graden. Ik hoor onze Berlingo op de oprit rijden en haast me naar de voordeur om te helpen met uitladen, tijdens het uitladen van de winkelwaren verteld Patricia me dat Seppe, onze veertien maanden oude kleinzoon in de kliniek is opgenomen vanwege een dubbele longontsteking, ‘hoe kant dat nu, zo plots ‘ vroeg ik aan Patricia. ‘Het blijkt een bacteriële infectie en waarschijnlijk opgelopen in de crèche’ zei ze me. Dat is slecht nieuws en zonde voor dat ventje. Vandaag mocht hij echter het hospitaal verlaten wat in ieder geval zeer goed nieuws was. De ganse week heb ik me vrij intensief aan mijn website geweid en er me zelfs nog goed mee geamuseerd ook, zelfs zodanig goed dat ik de uitslag van mijn CT-torax en bloedonderzoek, welke we vandaag zouden vernemen een beetje aan mijn aandacht ontsnapte. Tot vandaag dinsdag, om half vier werden w

 geplaatst door Jos op 23/12/2015 Patricia heeft me juist een koffietje gebracht terwijl ik in mijn relaxzetel met nummer 178 zit. Mijn knalrood Ferrari laptopje voor mij, het bewijst me goede diensten -dank u wel Magda! – en maakt het me mogelijk om dit nieuw blogartikeltje te schrijven op een comfortabele manier. Patricia leest ondertussen de krant op haar iPad. Er is reeds veel begankenis op de afdeling ‘internistisch dagcentrum’, maar ja, een kankerbehandeling stopt niet omdat het Kerstmis is.   Het is nu acht uur veertig en ik ben wachtende op de start van mijn behandeling. Bloedonderzoek is niet nodig vandaag vermits ze de vijftiende december mijn bloed hebben getest. Dus op de resultaten van het bloedonderzoek hoeven we alvast niet te wachten en kan er direct worden overgegaan tot het toedienen van de chemische cocktail zodra het mijn beurt is. Acht uur vijftig en verpleegster Lut – trouwens een zeer vriendelijke dame – heeft me net een infuus met pre medicatie

 07/01/2016 door Jos Donderdag zeven januari, iets voor zes uur. Jos ligt momenteel koortsig te rillen in bed met de nodige afkickverschijnselen. Dit kan zo niet langer want hij heeft zijn volgende shots dringend nodig. Oh, ik voel me zo opgedraaid, dit zijn jullie van mij, Patricia, niet gewoon, ik weet het, maar hier moet dringend gehandeld worden. Dus ik neem de koe bij de horens en blijf niet langer bij de pakken neerzitten. Na een snel wasje help ik Jos met aankleden.    Al trekkend en sleurend krijg ik hem met veel moeite in de kofferbak van onze zwarte Berlingo. Neem mijn tas, alle nodige documenten en vertrek richting ziekenhuis in pure kamikaze stijl waar ik reeds na tien minuten toeterend arriveer op de spoed. Een aangesnelde hulpverlener heeft meteen door dat dit wel eens faliekant kan aflopen bij het aanschouwen van mijn belabberd ventje. Ik vertel hem in steno wat het probleem is en hij probeert mij ietwat gerust te stellen door te zeggen dat ze ons met hoogdringendheid

 Geplaatst door Jos op 27/12/2015   Zit vandaag in zetel 179 tegen het raam waar we beide Alpaca’s goed kunnen zien. Deze dieren zitten hier in hun weide op het grondgebied van het ziekenhuis. Ik nip wat van mijn thee waarna ik even de ogen sluit. Terwijl de infusen lopen voel ik mijn energie wegsijpelen, te leeg om verder te schrijven aan dit blogje maar wat een metamorfose tegenover gisterenmorgen, toen was ik nog redelijk fit en had inspiratie. Ik staak mijn pogingen tot schrijven en klap mijn computer dicht. Dag één: na thuiskomst van de eerste dag chemotherapie had ik pijnlijke benen en stak een griepgevoel de kop op met alle symptomen van dien. Het was zo erg dat ik begon te denken een echte griep te hebben opgedaan. Mijn griepgevoel verergerde met de minuut en heb dan ook quasi de ganse avond en nacht ziek in mijn bed gelegen met – de griep en – vooral moe zijn. Mijn eetlust was ook niet dat, in eerste instantie geen eetlust maar van zodra ik begon te eten smaakte

 Geplaatst door Jos op 09/01/2016 In de late namiddag werd ik wakker met de geur van versgebakken wafeltjes, heerlijk! ‘Wil je er een tasje koffie bij’ vroeg Patricia me. Man, man, wat hebben die Parisiennetjes me gesmaakt! Een slaap-marathon van meer dan twintig uur! Mensen wat was ik moe, compleet eronderdoor! De eerste nacht van mijn tweede cyclus chemotherapie heb ik zeer slecht geslapen, ongeveer een drietal uur en dat komt volgens Liesbeth waarschijnlijk door de cortisone die ik steeds de eerste dag toegediend krijg. Maar dat zal wel veranderen in slapen en slapen en gelijk had ze. Meer dan twintig uur slapen, met zeer kleine tussenpozen wakker om iets te eten en even naar het toilet.   Alle tijd die ik slapend doorbreng passeert zonder dat ik afzie, dus toch iets positiefs aan slapen. Recept van deze overheerlijke wafeltjes: Galette Parisienne – voor ongeveer 16 wafeltjes. Ingrediënten : 250 gr. ongezouten (echte) roomboter, 250 gr. suiker 3 eieren, 500 gr. zelfrij

 geplaatst door Jos op 29/01/2016 Het heeft weer niet zo mogen zijn, Na een wat betere nachtrust vertrokken we richting ziekenhuis om mijn reeds met één week uitgestelde chemotherapie te hervatten. Als eerste patiënt een tweepersoonskamer binnenwandelen geeft recht op het beste bed, in mijn geval het bed tegen het raam en voor Patricia een goede zetel in plaats van een stoel. Geluk zit soms in een klein hoekje.   Liesbeth, we kennen ze ondertussen als een goedlachse verpleegster, plaatste zoals steeds op een professionele wijze een naald in mijn poortkatheter waarna ze – als was ze een vampier – mijn bloed opzoog voor verdere labo-analyse. Even later wandelde een wat ouder koppel binnen waarvan mevrouw behandeld werd voor longkanker. De heer was een zeer goed geconserveerde zeventiger en tevens een zeer toffe gesprekspartner. Vond het spijtig dat we het gesprek moesten afbreken maar we werden verwacht bij mijn oncologe. Tijdens de consultatie bij dr. S. vertelde ze ons

 J. en de zaak van de Hamse Seriemoordenaar Geplaatst door Jos op 04/02/2016 Velen onder jullie weten het niet maar voor mijn ziekte werkte ik als rechercheur bij de gerechtelijke. Ik had er vroeger geen belang bij om over mijn job te praten daar dit mijn politie taken zou kunnen bemoeilijken, wat niet weet niet deert was onze leuze op in de recherchekamer. Mijn laatste en helaas onvoltooide opdracht wegens mijn langdurige ziekte betrof de zaak van de Hamse seriemoordenaar. Dit verhaal wil ik jullie nu wel gedeeltelijk meedelen daar ik ondertussen niet meer in dienst ben wegens ziekte. Ik kan er dus niet te veel over kwijt en moet voorzichtig zijn daar met informatie verspreiden daar de zaak nog hangende is.   Ik vertel jullie dit vanop mijn bed in het internistisch dagcentrum waar ik vandaag mijn Folfox dansje nog eens probeer te dansen. Derde keer goede keer zullen we maar denken daar mijn therapie nu reeds twee maal is uitgesteld, éénmaal wegens te weinig bloedplaatj

 Geplaatst door Jos op 03/03/2016 In totaal ben ik de vorige kuur tien dagen vrij slecht geweest. Extreem moe, hoesten, veelvuldig niezen, geen fut en slecht slapen, zo slecht ben ik nog niet geweest gedurende de voorbije twee maanden. Voorbije dinsdag, Sperwer dag,   Het ging ondertussen al veel beter met mij, ik kwam in de keuken waarvan het raam uitkijkt op onze achtertuin, ik keek buiten en riep Patricia erbij. Wat we zagen was een massa pluimen verspreid over de tuin. Ik dacht direct aan een kat maar toen zag ik de roofvogel zitten, het was een vrouwtjes Sperwer die een bosduif had gepakt. De duif leefde nog zeker twintig a dertig minuten terwijl mevrouw de Sperwer er rustig in pikte en de vogel levend pluimde. De reden dat we dit tafereel konden aanschouwen was omdat het slachtoffer te zwaar was om er mee op te stijgen en dus at ze ter plaatse de ingewanden en dergelijke op, ondertussen deed ze regelmatig pogingen om op te stijgen. Ik heb er in totaal 253 foto’s

 Geplaatst door Jos op 18/03/2016 Foto: liggend op mijn tuinstoel direct na thuiskomst. Tijdens het inlopen van de cytostatica is Kelly langsgekomen, Kelly is een zeer joviale en goedlachse diëtiste waarbij ik me toch even beter voelde, zij is ook, net als ik geïnteresseerd in de psyche van de mens en dat leverde direct een hoop gesprekstof op, deed me echt deugd zo een leuk gesprek. Hieronder beschrijf ik een nacht van zeer slecht slapen op de eerste dag van de mijn veertiendaagse kuur. 00:51, ik lig reeds negentig minuten in bed, doodmoe maar ik kan de slaap maar niet vatten. Er woedt een onrust in mijn hoofd, afkomstig van de intraveneus toegediende cortisone. Ja, ik weet het, dit heb ik bij elke nieuwe kuur maar het neemt niet weg dat dit vermoedelijk weer een lange nacht wordt. Ik probeer de tijd te doden met wat Patience en een flipperkast spelletje op mijn tablet. Uiteindelijk besluit ik toch een stukje tekst te schrijven voor mijn blog met tussen door pogingen to

 Geplaatst door Jos op 21/03/2016 A silver lining is een metafoor voor optimisme (A silver lining is a prospect of hope or comfort in a gloomy situation. Every cloud has a silver lining) Een zilveren lijn of lichtpunt is een perspectief van hoop en troost in een sombere situatie, elke wolk heeft een lichtpunt. Ik denk dat R. uit Hamme, net als alle kanker patiënten die worstelen met hun ziekte wel een silver lining kunnen gebruiken. R. ken ik niet persoonlijk maar de zaterdag ochtend was Théresè, de thuis verpleegster hier voor het afkoppelen van mijn infuser en vertelde mij over R. Hij sukkelt net als ik met de gevolgen van een endeldarm operatie en bijhorende chemotherapie wat onvermijdelijk ups and down oplevert. Een lichtpunt of silver linging is er – bijna – altijd maar soms zien we het niet door onze negatieve kijk op ons herstelproces. Komt alles nog wel goed? Ja en neen, is het juiste antwoord, het zal nooit meer hetzelfde zijn, maar er komen wel andere dingen v

 Geplaatst door Jos op 29/03/2016   Terwijl er een zeer venijnige en koude wind over onze net aangeplante haagbeuk scheert blijft onze tuinaannemer gestaag verder werken aan een nieuw klinkerpad welk hij aanlegt naast ons huis. Ik vind het zeer koud voor de tijd van het jaar of althans het voelt me zeer koud en kil aan door de felle niet aflatende wind. Wat een ongelofelijk verschil met een paar weken geleden. Ook het land waarin we wonen, België, heeft betere tijden gekend, namelijk die van vrede en verdraagzaamheid. De sfeer van teneur geeft me net als de venijnige koude wind vandaag een kil gevoel. Het gevoel van aangevallen te worden door extremisten die van nietsnutten, gangsters en drugdealers op een paar maanden uitgroeien tot zelfverklaarde islam theologen! Ik zelf ben atheïst, maar voor zij die geloven en denken dat God hen heeft uitverkoren om in zijn naam gruweldaden te moeten verrichten hebben het wel niet hoog op met – hun – God, was deze niet almachtig? Zou God zich lat