Ziek, Extreem moe, Sperwer en Folfox dans

 Geplaatst door Jos op 03/03/2016

In totaal ben ik de vorige kuur tien dagen vrij slecht geweest. Extreem moe, hoesten, veelvuldig niezen, geen fut en slecht slapen, zo slecht ben ik nog niet geweest gedurende de voorbije twee maanden.

Voorbije dinsdag, Sperwer dag,

 

Het ging ondertussen al veel beter met mij, ik kwam in de keuken waarvan het raam uitkijkt op onze achtertuin, ik keek buiten en riep Patricia erbij. Wat we zagen was een massa pluimen verspreid over de tuin. Ik dacht direct aan een kat maar toen zag ik de roofvogel zitten, het was een vrouwtjes Sperwer die een bosduif had gepakt. De duif leefde nog zeker twintig a dertig minuten terwijl mevrouw de Sperwer er rustig in pikte en de vogel levend pluimde. De reden dat we dit tafereel konden aanschouwen was omdat het slachtoffer te zwaar was om er mee op te stijgen en dus at ze ter plaatse de ingewanden en dergelijke op, ondertussen deed ze regelmatig pogingen om op te stijgen. Ik heb er in totaal 253 foto’s van genomen in de hoop er toch een paar bruikbare te hebben.

Bij gebrek aan geduld gingen we de reeds genomen foto’s even snel bekijken op de computer waarna de vogel gevlogen was. Wij vonden het een unieke belevenis maar spijtig genoeg hebben we het opstijgen van onze Sperwer gemist.

 

Donderdag 3 maart, 8u10.

Ik zei tegen de bediende, nadat ze mij een armbandje met mijn gegevens had aangedaan, dat ze dan ook maar met me moest gaan wandelen waarop ze zei ‘zoals met een hond’ waarna ze hartelijk moest lachen. Je kan natuurlijk al raden dat we, Patricia en ik opnieuw op post zijn voor mijn veertien daags Folfox dansje. 8u15 We waren redelijk vroeg ter plaatse en ik was vrij vlug aan de beurt voor een bloedafname door de vriendelijke verpleegster Veerle. De plastiek bloed buisjes zijn via de luchtsluis ondertussen al in het labo. Nu is het wachten op hopelijk goede bloedwaarden zodat ik mijn vijfde veertien daagse kuur kan ondergaan. Ik ben vandaag in de helft van mijn therapie zei Jos de optimist – wat ik helemaal niet ben – maar in deze bekijk ik het wel vrij positief. Ik ben van vorig jaar augustus in de weer om mijn ziek lichaam via allerlei scans, operatie, poep – speleologie, radio en chemotherapie en vele dokter bezoeken terug ietwat gezond te krijgen en dan zijn de laatste twee maanden welke ik nog dien te ondergaan voor mij doenbaar. Het lijkt me wel dat ik me nu pas begin te realiseren aan wat ik – voorlopig toch – ontsnapt ben.

Zo maakte ik me vorige week de bedenking dat ik dit jaar zou overlijden indien er niet tijdig was ingegrepen. Later bevestigde de oncologe dit. In het stadium waarin ik me bevond is de levensverwachting zes tot negen maanden. Deze realistische bedenking heeft niets van doen met pessimisme maar alles met dankbaarheid voor mijn gekregen tweede kans, waarvan akte.

10u 12 Net terug van de oncoloog, waar we “The Good News Show” mochten aanhoren. De labo testen waren oké en dus werd de cytostatica besteld in de ziekenhuis apotheek.

10u 45 Het anti misselijkheid middel Zofran is ondertussen aan het inlopen.

11u Het Oxaliplatin infuus is ondertussen aangekoppeld en aan het inlopen. Oxaliplatin is de cytostatica die de zenuwen super gevoelig maakt voor koude wat zeer pijnlijk is, het treft vooral de keel, tenen en vingertoppen.

11u30 Een kopje soep, geen haute cuisine maar het smaakte ons toch. 12u Boterhammen met salami, kaas en confituur en een Vlaamse peer, neen niet tegen mijn…

13u30 Het 5FU infuus is inmiddels aangesloten en deze loopt leeg op ongeveer tien minuten waarna Veerle de infuser met 5FU verbind met mijn poortkatheter die ik drie dagen dagen en nachten bij mij heb, ja, ja, ook tijdens het slapen.

Morgen vrijdag, afspraak voor het vervolg van mijn Folfox therapie en zaterdag volgt het afkoppelen van de papfles, – zoals ik het flesje liefelijk noem – door de thuis verpleegster.

Verder lezen: Insomnia