Na mijn ingreep

Geplaatst door Jos di, oktober 27, 2015 12:24:35

Bij het ontwaken uit narcose had ik een niet te harden, afgrijselijke pijn in mijn onderrug. Ik probeerde de pijn te onderdrukken door met beide voeten afwisselend tegen het voeteind te drukken. Ik kronkelde met mijn ganse lichaam in de hoop de pijn te verzachten. Zo kort na de ingreep was dat een slecht idee maar pijn kan venijnig zijn en deze was van die soort.

De anesthesist en een verpleegster probeerden mij in een hogere houding te manoeuvreren waarbij ze een extra kussen tegen het voeteind plaatsten, dit was een poging om de pijnpomp efficiënter te laten functioneren. Het beterde iets en ik viel uitgeput in slaap. Om half vier zag ik Patricia terug op mijn kamer, ze zat ongeduldig te wachten op haar zieke maatje. Rond de middag was haar meegedeeld dat ze mijn pijn niet onder controle kregen en was ze er niet gerust in. Totaal ben ik acht uur weggeweest voor een operatie van pakweg twee uur.

Ik kampte ondertussen nog steeds met behoorlijk wat pijn. Onder mijn bed was een pomp geplaatst met een slangetje naar mijn plasblaas wat me een constant gevoel gaf om te plassen. Een pijnpomp, een drainage wat het wondvocht en het nabloeden opving. Deze drainage zou blijven zitten tot de dag dat ik naar huis mocht. Verder had ik ook een maagsonde die via mijn neus naar de maag ging.

Christel, mijn dochter kwam ’s avonds nog even haar net geopereerde vader bezoeken. Ze maakte de opmerking dat ik er navenant de ingreep en buiten de ondragelijke pijn er nog steeds patent uitzag. Ik voelde me ook niet slecht maar die onophoudelijke pijn moest stoppen. Ondertussen had ik wel al extra pijnstillers gekregen maar die hadden het effect als een baby Aspirine bij een olifant met tandpijn. Niets dus! Ondertussen was de anesthesist reeds verwittigd maar die bleek nog bezig in het OK.

Omstreeks half negen kwam de Dr. anesthesist opdagen en plaatste uiteindelijk een morfinespuit waarna de pijn snel verminderde en ik langzaam wegdommelde. Kon nog net afscheid nemen van Christel en Patricia met een welgemeende ‘mecciii vooor jullliee blezo’. Slaapwel, werd er nog gezegd maar ik was op dat moment al ergens waar het beter toeven was. ‘s nachts na twaalf werd ik wakker met opnieuw knagende pijnen in mijn onderrug en belde ik de nacht verpleegster maar had misschien beter een ambulance gebeld! Ik vertelde haar dat de anesthesist mij gezegd had dat ze de Dokter ten allen tijde konden oproepen zodat er opnieuw een morfine spuit kon gezet worden.

Maar neen, mijnheer, dat is niet de procedure, eerst Paracetamol, dan iets straffer en na nog onnodige uren ellende werd de anesthesist er dan toch bij geroepen. Ondertussen was het al bijna ochtend en de Dokter stelde me voor de keuze, ofwel een nieuwe ruggenprik, ditmaal lager geplaatst zodat de pijn beter kon bestreden worden en dit voor zijn dienst ten einde liep, of een shot morfine waarbij ik voor het laatste koos, kort erna pijnvrij en opnieuw zzzzz!

“Bedenking van een leek, ik dus, was bij de voorbereiding van mijn operatie de epidurale verdoving reeds te hoog ingebracht? Ik maak achteraf deze bedenking, daar de vriendelijke Dr. anesthesist me nu voorstelde om deze opnieuw in te brengen op een lagere plaats in mijn ruggengraat om zodoende de verdovingsstof naar de juiste locatie te kunnen pompen. Dit moest dan wel gebeuren in het operatiekwartier. Zoals je reeds kon lezen koos ik voor de morfinespuit.”

De dagen nadien, Telkens een verpleegster de kamer binnenkwam vroegen ze hoe het met me ging en of ik al gerommel in de darmen voelde en al windjes had gelaten, ik bevestigde fier dat dit al de dag van de operatie een feit was. Ik was tenslotte ‘de Jos’, de ongeslagen kampioen in het vakkundig verplaatsen van lucht! 

Diezelfde dag nog werd door Dr. Leman beslist om de pijnpomp, maagsonde, blaaskatheder te verwijderen wat een hele opluchting was. Hij nam dit besluit mede door dat ik zei dat ik me ongelofelijk goed voelde. Beweging bleek nodig om mijn herstel te bevorderen. Dus wandelen!

Ik vroeg aan de verpleegster die me prepareerde voor mijn aankomende prestatie of het wel koosjer was om me in zulk fijn merkondergoed tussen de patiënten te begeven, doe maar zei ze ‘alles is tenslotte bedekt’. De volgende dagen wandelde ik gekleed met een T-shirt en voorzien van een vrolijk ogende onderbroek door de gangen 61 en 63. ik deed volgens mijn stappenteller wandelingen van telkens meer dan duizend meter! Vind ik persoonlijk een medaille waard. Ik hoor het jullie reeds denken ‘vijftienhonderd meter, noemt Jos dat een prestatie!’ Vergeet niet dat ik ook nog een metalen baxterstatief op wieltjes moest meeslepen en dat alles op een dieet van beschuiten en jam.

Bij één van de bezoeken van Dr. Leman vroeg deze of ik reeds stoelgang maakte antwoordde ik ‘dit lijkt me onmogelijk dokter, met alleen beschuiten en jam?’ Hij lachte en zei ‘vanaf nu krijgt mijnheer V…….. licht voedsel’. Ik bedankte. Haast elke dag vroegen ze aan mij of ik stoelgang maakte, ik vroeg haar wat de definitie van stoelgang is, weinig is tenslotte ook stoelgang. Ze wist het ook niet zo goed en zei ‘stoelgang hé’.

Maar achteraf bekeken was er zo goed als geen stoelgang, wel veel explosies met weinig slagkracht door gebrek aan echte munitie – Lezers die er reeds een legerdienst hebben opzitten weten wat ik hier bedoel. Vanaf mijn vierde dag at ik lichte maaltijden met alles erop en eraan maar mijn stoelgang wou maar niet echt vlotten wat zich eenmaal thuis zou uiten in een verstopping. Uiteindelijk de dag van mijn ontslag kwam Dr. Leman met zijn assistenten op de kamer met de resultaten van het pathologisch onderzoek. Het weggenomen stuk darm bedroeg 19 cm, de tumor was door de vierde darm laag heen gegroeid en twee van de drie weggenomen lymfeklieren hadden metastasen.

Niet teveel groenten eten was zijn maaltijdadvies anders zou ik last krijgen van krampen. Ook zelf uitproberen welke voedingswaren me geen last zouden bezorgen.

“Zes weken later bij de oncologe, Dr. Serry zou blijken dat er geen twintig maar negentien cm was verwijdert, tot daaraantoe, maar dat er in plaats van drie, zes lymfeklieren zijn verwijderd, waarvan drie met metastasen is me toch een serieus verschil.”

Twaalf augustus, omstreeks het middaguur belde ik Patricia met mijn mobieltje of ze me kon komen afhalen, ik werd ondertussen zieker en voelde me allesbehalve oké maar wou zo graag naar huis.

Onze kat aaien, iets drinken en een vrij nutteloos toiletbezoek waarna ik ons bed opzocht, liefdevol ondergestopt door Patricia die blij was dat ik weer bij haar was. Ook de thermometer kwam er aan te pas en ik bleek lichte koorts te hebben.

Ik genoot verder van ons zalig bed en de stilte in huis waarna ik in slaap viel voor de komende twee uur.

Onderwijl belde mijn mantelzorgster, Patricia onze huisdokter, Dr. Goemaere in verband met mijn constipatie die al een kleine week duurde. Lactulose nemen en hij plande een huisbezoek de dag nadien.

In de namiddag kwam Jimmy, Caroline, Renske en Seppe langs alvorens ze op vakantie vertrokken. Het was best gezellig maar na een tijdje begon ik me behoorlijk van de kaart te voelen, belabberd nam ik afscheid, wenste een goede reis en zocht opnieuw mijn bed op.

De morgen nadien onderzocht Dokter Goemaere mij – gelukkig had ik reeds stoelgang gemaakt dankzij de Lactulose – en hij vertelde ons dat hij had gevreesd voor een heropname. Ook wij hadden die bedenking gemaakt zonder ze uit te spreken. Bedankt Lactulose!

Het ging beter en beter met me en mijn herstel ging zoals meestal met ups-and-downs. Mijn record qua grote boodschappen was vijfentwintig maal op één dag. Af en toe had ik opnieuw last van verstopping maar het toiletbezoek minderde. Twee maanden later zat ik aan een gemiddelde van acht. Nog zeer veel, inderdaad maar al een hele verbetering.

Weetje: wanneer de endeldarm of rectum is gevuld met ontlasting vertrekt er een signaal naar de hersenen zodat men weet dat een toiletbezoek nodig is. In mijn geval is de endeldarm ingekort en dus vertrekt er veel eerder een signaal wat het aantal ontlastingen verhoogd. Weet ook dat een darmherstel na een ingreep tot een jaar kan duren, bij sommigen is het nog langer of komt het nooit meer goed. Tip van een ervaringsdeskundige, ik dus, doe a.u.b. mee aan het bevolkingsonderzoek ter preventie van darmkanker! Indien je positief test en er bloed in de stoelgang gevonden wordt wees dan niet bang voor het ietwat gênante coloscopie onderzoek, zolang het kleine poliepen zijn worden deze weggenomen tijdens het onderzoek. Worden die kleintjes groot besef dan dat ongeveer twintig procent van de poliepen kwaadaardig kunnen worden en uitgroeien tot een tumor zoals bij mij het geval is.

Lees verder: Week 1 bijna een feit