Operatie

Geplaatst door Jos do, oktober 15, 2015 10:39:02

Vijf Augustus, de dag dat ik verwacht werd voor mijn dikkedarm ingreep in het Sint Blasius ziekenhuis te Dendermonde , zijn Patricia en ik nog gaan fietsen. Het was een prachtige dag, we hebben nog een twintigtal kilometer gefietst inclusief een terrasje met een bijhorend koffietje.

Terug thuis en gezeten in mijn ligstoel was het rustig afwachten tot het uur van de waarheid. Ik weet niet wat mijn trigger was maar ik was die dag echt Zen, rustiger kon haast niet. Later zou blijken dat dit gedurende mijn ganse ziekenhuisverblijf zo zou zijn.

Na inschrijving in het AZ Sint Blasius te Dendermonde wandelden we naar de afdeling abdomen. Even wachten aan de verpleegstersdesk en ik kreeg een één persoonskamer toegewezen met zicht op de prachtige tuinen en room service.

Deze beviel me dusdanig goed dat ik zei ‘ik neem ze!’ Twee flessen van één liter Movipreb stonden reeds op tafel, gereed om te degusteren. Aandachtige lezers herinneren zich nog dat ik fan ben van deze frisse elixir. Deze drank met zijn uitgesproken gembersmaak, een lichte toets van bosbessen en een vleugje kaneel. Hmmm, aanrader!

“Stof tot nadenken: besef dat men na het nuttigen van een 2-tal liter elixir behoorlijk dronken kan worden. Echter niet zo bij deze godendrank. Hierna mag je zelfs autorijden zonder kans op een bekeuring : ver zal je echter niet geraken, tenzij men gewapend is met een koffer onderbroeken en de nodige rollen toiletpapier. ‘s Morgens omstreeks 5u30, nog nacht voor mij, was mijn plusminus dertigste toiletbezoek een feit, ook tevens mijn laatste die dag. Afijn, mijn darmen waren leeg wat noodzakelijk was. Na mijn laatste toiletbezoek viel ik uitgeput in slaap. Echter niet voor lang want iets voor zevenen moest ik er uit voor een wasje, inclusief scheerbeurt.”

Rond 7u30 was het zover en werd er een kalmeringspilletje onder mijn tong geschoven waarna de rit naar het operatiekwartier startte. Gelegen in mijn bed, loodste een verpleegster mij kundig door de catacomben van het hospitaal. Ik gaf de vepleegkundige een complimentje aangaande haar stuurvaardigheid waarna we een lift inreden. Enkele honderden meter verder reed ze mijn bed in een wachtplaats dichtbij de operatiekamer. Ik was nog steeds Zen en hield me tijdens het wachten bezig met wat rondkijken en proberen de verschillende geluiden te interpreteren.

Even later kwam mijn chirurg, Dr. Leman langs en vroeg me of mijn darmen leeg waren, hoe het met me ging en of ik er klaar voor was. Ik repliceerde dat ik er voor ging en me goed voelde.

Had trouwens niet veel keus in deze vermits weglopen geen optie was. Even later gingen de dubbele deuren van de operatiekamer open en reden ze mij binnen.

Het was er indrukwekkend! Het operatieteam was reeds bezig met de voorbereidingen. Van mijn bed ging het naar de operatietafel, ik moest blijven rechtzitten en er werden door mij en het verplegend personeel nog grapjes gemaakt. Ik werd aangekoppeld aan diverse apparaten en kreeg een paar prikken. Op een gegeven moment was het tijd voor de ruggenprik waarna ze een pijnpomp konden aansluiten. Ik kreeg een deken over mij en er werd een warme lucht slang onder geschoven tegen afkoeling. Een verpleegster sloot me in haar armen en hielp me wat dieper doorbuigen zodat de anesthesist de prik kon plaatsen.

Qua pijn viel het redelijk mee, vooral omdat ik zo rustig was als een boeddhist tijdens zijn meditatie of … lag het misschien toch aan de omhelzing van de verpleegster? Na deze prik moest ik in een comfortabele positie gaan liggen, de pijnpomp en nog wat andere zaken werden aangesloten waarna ze me via een injectie naar dromenland hielpen.

Lees verder: Na mijn ingreep, al windjes gelaten mr….