Silver lining

 Geplaatst door Jos op 21/03/2016

A silver lining is een metafoor voor optimisme (A silver lining is a prospect of hope or comfort in a gloomy situation. Every cloud has a silver lining) Een zilveren lijn of lichtpunt is een perspectief van hoop en troost in een sombere situatie, elke wolk heeft een lichtpunt.

Ik denk dat R. uit Hamme, net als alle kanker patiënten die worstelen met hun ziekte wel een silver lining kunnen gebruiken. R. ken ik niet persoonlijk maar de zaterdag ochtend was Théresè, de thuis verpleegster hier voor het afkoppelen van mijn infuser en vertelde mij over R. Hij sukkelt net als ik met de gevolgen van een endeldarm operatie en bijhorende chemotherapie wat onvermijdelijk ups and down oplevert.

Een lichtpunt of silver linging is er – bijna – altijd maar soms zien we het niet door onze negatieve kijk op ons herstelproces. Komt alles nog wel goed?

Ja en neen, is het juiste antwoord, het zal nooit meer hetzelfde zijn, maar er komen wel andere dingen voor in de plaats, zoals o.a. makkelijker dingen relativeren, blij met de gekregen tweede kans en intenser kunnen genieten van kleine dingen. Maar wat als we te hoopvol zijn en het dan toch misgaat, dan stort ons leven als een kaartenhuis in elkaar. Dan viert angst hoogtij, wat maakt dat we ons in een negatieve spiraal begeven en ons belet om verder positief te blijven denken. Het ondergaan van het ganse kanker traject is vooral moeilijk daar we volledig afhankelijk zijn van medische hulp in al zijn vormen. Zelf hebben we geen of weinig impact meer.

Eenmaal gediagnosticeerd start er een carrousel van behandelingen en kunnen we enkel nog ondergaan wat er op de medische menukaart staat. Het gewoonweg op je laten afkomen is volgens mij dan ook de beste en enige manier. Lukt mij ook niet altijd hoor! Het is ook makkelijk gezegd, kop op, laat je niet hangen, je bent op de goede weg, dat is allemaal goed bedoeld maar voor diegene die het moet ondergaan is het toch een ander paar mouwen. De steeds terugkerende angst, de onzekere toekomst, is er nog wel een toekomst? Jazeker, in de meeste gevallen wel, voor de ene korter dan voor de andere maar het voelt niet altijd zo aan voor de zieke.

Voor zij die uitbehandeld zijn is het vele malen moeilijker, voor hen is aanvaarden en berusten de – enige – manier om er mee om te gaan. In welke situatie we ook verzeild geraakt zijn, zonder hulp van familie, vrienden en buren is het een verschrikkelijk iets om te moeten ondergaan.

Wanneer ik er bovenstaande tekst op nalees lijkt het wel geschreven te zijn door een geestelijke! Mijn enige bedoeling is echter om mensen die in een soortgelijke situatie verkeren een hart onder de riem te steken. Ook ik heb ups & downs gekend en zal er nog hebben. Ik schrijf de laatste tijd minder, wat ook door R., – mijn collega zieke uit Hamme – is opgemerkt in zijn gesprek met Thérèse, en inderdaad, ook ik heb er wat door gezeten. Wanneer men zich echter minder moe voelt, lees beter voelt of net een opbeurend gesprek heeft gehad met iemand die alles terug in het juiste perspectief weet te plaatsen ziet men dikwijls opnieuw een lichtpunt! A silver lining.

Vrijdag was ik ziek, misselijk, moe, reflux en slokdarm pijn en ik zie alweer het begin van een zwarte tong. Ik kon niet meer en ben dan ook vroeg gaan slapen, rond acht uur in de bedstee waarna ik heb geslapen tot iets na acht ’s morgens. Dat is een twaalf uur slaap wat zeer welkom was. Gedurende de morgen een paar maal getelefoneerd, mijn jarige zus Sonja gebeld en Christel en Jimmy, onze twee kinderen die me belden voor vaderdag. In feite ben ik de ganse dag wakker gebleven.

De dag nadien, zondag moest ik het bekopen, ziek, moe, misselijk en zelfs zodanig dat ik de hele dag in bed ben gebleven. Vandaag maandag gaat het me iets beter af maar de niet aflatende vermoeidheid blijft me parten spelen. Zelfs zodoende dat ik ben teruggeschakeld van een hele naar een halve marathon, haha, wekelijks welteverstaan.

 

 

Voor R., Jos en alle andere mede zieken:

Probeer je op te trekken aan de natuur dat zich opnieuw aan het opmaken is om er het mooiste van te maken. Het is precies dat ze op jou aan het wachten zijn om door te breken, zodat je mooie foto’s kunt maken van de mooie bloemen in je omgeving of misschien van de eerste vogeltjes die uit hun nest komen piepen.

Geschreven door Jeannine voor mij in een reactie op mijn blogpost waarvoor dank!

Lees verder: Wat een ongelofelijk verschil