Alpaca’s

 Geplaatst door Jos op 27/12/2015

 

Zit vandaag in zetel 179 tegen het raam waar we beide Alpaca’s goed kunnen zien. Deze dieren zitten hier in hun weide op het grondgebied van het ziekenhuis. Ik nip wat van mijn thee waarna ik even de ogen sluit. Terwijl de infusen lopen voel ik mijn energie wegsijpelen, te leeg om verder te schrijven aan dit blogje maar wat een metamorfose tegenover gisterenmorgen, toen was ik nog redelijk fit en had inspiratie. Ik staak mijn pogingen tot schrijven en klap mijn computer dicht.

Dag één: na thuiskomst van de eerste dag chemotherapie had ik pijnlijke benen en stak een griepgevoel de kop op met alle symptomen van dien. Het was zo erg dat ik begon te denken een echte griep te hebben opgedaan. Mijn griepgevoel verergerde met de minuut en heb dan ook quasi de ganse avond en nacht ziek in mijn bed gelegen met – de griep en – vooral moe zijn. Mijn eetlust was ook niet dat, in eerste instantie geen eetlust maar van zodra ik begon te eten smaakte het me wel.

Dag twee: mijn griepgevoel is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een onbeschrijfelijke moeheid. Ik heb de ganse dag en nacht geslapen, kon gewoonweg niet wakker blijven, beter zo dan wakker en ziek zijn. ‘S nachts ben ik ook een paar maal wakker geworden met brandend maagzuur tot in mijn keel.

Dag drie: omstreeks drieën is Thérèse – de thuisverpleegkundige – mijn chemoinfuser komen afkoppelen. Het bleek dat slechts de helft van de 5FU cytostatica was ingelopen wegens waarschijnlijk – opnieuw – een te korte naald. Dit is de tweede maal dat dit me overkomt en moet nu toch eens echt duidelijk maken dat dit niet meer mag gebeuren, ze moeten volgens Thérèse een langere naald gebruiken. Ik wil de therapie wel ondergaan zoals ze voorgeschreven is! (zie ook: Chemo infuser loop niet) Nadat ze de infuser had afgekoppeld gaf ze nog wat uitleg maar ik hoorde haar ergens ver weg praten en viel bijna zittend in slaap waarop ze me aanmaande om gauw terug mijn bed op te zoeken.

Dag vier: mijn eetlust is nog niet wat het was maar zodra ik het proef smaakt het me toch, koffie smaakt me niet maar dat heb ik steeds wanneer ik me ziek voel. Het begint langzaam te beteren en niettegenstaande ik nog vrij vermoeid ben zet ik me toch achter mijn computer om een kleine website te maken voor Renske, onze kleindochter die haar zevende verjaardag viert.

Dag vijf: het begint goed te beteren, ben nog wel vrij moe en tot niet veel in staat maar zeer tevreden dat ik de eerste veertiendaagse kuur van acht op deze manier doorkom.

Misschien zijn er onder jullie wel die er nog slechter aan toe waren dan ik, maar dan wel door het veelvuldig schransen van het voorbije kerstfeest.

Nota: De alpaca wordt in de hoge Andes als huisdier gehouden. Hij heeft een schofthoogte van 90 cm en een lange hals, met een lange vacht, dikwijls tot aan de grond reikend

Vermoeidheid bij kanker.

Iedereen voelt zicht wel eens moe na een fikse wandeling of een drukke werkdag. Deze vermoeidheid gaat snel over na een korte rustpauze of goede nachtrust. Vermoeidheid bij kanker is een andere graad van vermoeidheid. Het is een ongewoon en buitensporig vermoeid gevoel dat niet zomaar met slapen verdwijnt. 

Lees verder: Slaapmarathon met Parisiennes