J. en de zaak van de Hamse seriemoordenaar

 J. en de zaak van de Hamse Seriemoordenaar

Geplaatst door Jos op 04/02/2016

Velen onder jullie weten het niet maar voor mijn ziekte werkte ik als rechercheur bij de gerechtelijke. Ik had er vroeger geen belang bij om over mijn job te praten daar dit mijn politie taken zou kunnen bemoeilijken, wat niet weet niet deert was onze leuze op in de recherchekamer. Mijn laatste en helaas onvoltooide opdracht wegens mijn langdurige ziekte betrof de zaak van de Hamse seriemoordenaar.

Dit verhaal wil ik jullie nu wel gedeeltelijk meedelen daar ik ondertussen niet meer in dienst ben wegens ziekte. Ik kan er dus niet te veel over kwijt en moet voorzichtig zijn daar met informatie verspreiden daar de zaak nog hangende is.

 

Ik vertel jullie dit vanop mijn bed in het internistisch dagcentrum waar ik vandaag mijn Folfox dansje nog eens probeer te dansen. Derde keer goede keer zullen we maar denken daar mijn therapie nu reeds twee maal is uitgesteld, éénmaal wegens te weinig bloedplaatjes en de tweede maal wegens te weinig witte bloedcellen. Tijdens het wachten op de labo uitslagen van mijn bloedanalyse vertel ik jullie mijn story:

Laten we even terug naar april 2015 gaan, ik had het kunnen weten, Carlos een ex collega waar ik vanmorgen om tien uur een afspraak mee had is een zoon van een Spaanse vader en Belgische moeder. Carlos kwam maar zelden op tijd, hij beweerde – dat hij net als zijn vader vroeger – er een ander levensritme op na te houden dan wij noord Europeanen. ‘Dit is een erfenis van mijn vader die van Barcelona afkomstig is’ zo beweerde hij. Zijn Belgische moeder, ondertussen overleden, was van Meise. ‘Mijn oude vader kwam soms zelfs in het geheel niet opdagen, wegens zijn zuiderse vergetelheid’ vertelde hij me hardop lachend. Tijdens mijn opleiding als rechercheur in Brussel heb ik meer dan eens samengewerkt met Carlos, hij was dan ook mijn mentor. In die bewuste – Brussel – periode heeft hij me trouwens meer dan één keer uit de brand gered.

Carlos was thans een gepensioneerde en ietwat aan lager wal geraakte Inspecteur, hij dronk wat veel volgens zijn partner Magdalena, volgens mij wisten ze beiden de fles wel te vinden. Tegenwoordig kluste hij nog wat bij als privé detective en tipgever, maar in zijn tijd was hij een echte kanjer die genoot van het nodige respect in het Brusselse, niet alleen bij zijn collega’s maar ook bij het geboefte. Ze wisten dat Carlos keihard kon zijn maar altijd integer, hem proberen om te kopen was geen slimme zet maar de meeste gereputeerde gangsters wisten dat. Misschien had ik toch beter afgesproken in een taverne, maar ja, daar komt hij liever niet in het bijzijn van een ex collega, zei hij me aan de telefoon. Begrijpelijk dat hij niet teveel met me gezien wil worden, zijn bijverdienste hangt er tenslotte vanaf.

 

Tijdens het wachten – nu toch al een tiental minuten – doodde ik de tijd door wat kiezeltjes in de Durme te keilen, het hielp me om mij ietwat los te maken van de vele dagdagelijkse beslommeringen en me te focussen op mijn nieuwe moordonderzoek. Ik had de leiding over deze bizarre moord op mij genomen maar zat reeds vast na twee dagen wegens geen aanknopingspunten in het onderzoek. Hoopte dat Carlos mij wat kon helpen om mijn onderzoek weer op gang te trekken. De Hamse kaaimuur waar ik tegen leunde tijdens het bellen met P, mijn vrouwelijke collega rechercheur, gaf me geen enkele beschutting tegen de aanwakkerende wind en de miezerige regen. De wind kwam eerder vanuit het dorp aanzetten. Ik zette de kraag van mijn zwart lederen jekker wat rechtop. Oké, ik had in mijn zwarte Citroen kunnen wachten maar daar was ik dan weer te ongedurig voor. Dit was een gure dag en dat voor april. ‘Hij zal toch weer geen problemen hebben met zijn Magdalena,’ dacht ik ietwat hardop.

Destijds – tijdens een razzia – had hij haar samen met drie andere meiden opgepakt in een bar aan de Gentsesteenweg te Belsele. Reeds tijdens het eerste verhoor werd hij verliefd op haar en daar Cupido blijkbaar ook mee aan de verhoor tafel zat, Magdalena ook op Carlosje, zoals ze hem soms plagend noemde. Drie maand later woonde het stel reeds samen in een huurflat te Lokeren. Niemand van onze collega’s had dit zien aankomen, ook ik niet. Een flik die samenwoont met een ex ontuchtige partner is niet vrij van kletspraatjes, ook niet als ze zich op latere leeftijd bekeerd heeft. Een jaar later ging Carlos op pensioen en begon hij bij te klussen als privé detective, hij was toen vierenvijftig en nog te jong om nutteloos thuis te zitten, zei hij.

‘Zag ik daar Carlos zijn zilveren Mercedes? ja, het is hem, en wel twintig minuten te laat!.’ dacht ik hardop. Ik stak mijn hand op en hij parkeerde zijn Mercedes naast mijn Berlingo. Hij kwam verontschuldigend uit zijn wagen. ‘Sorry J., maar ik moest Magdalena nog even afzetten in Waasmunster voor een bezoekje aan haar oude moeder. ‘Meer dan een kwartier te laat’ zei ik hem ietwat lacherig, maar hij zag wel dat ik het niet zo grappig bedoelde. Ik vroeg hem ‘in jouw of mijn wagen?’ hij koos voor zijn nog warme Mercedes GLK.

‘Heb je reeds iets vernomen van die blondine die vermoord is aan het recreatiepad hier naast de Durme’ vroeg ik hem. Hij antwoordde ‘inderdaad, ik heb gisteren in een Lokerse bar horen zeggen dat er een lugubere moord heeft plaatsgevonden in Hamme. ‘Er zou een blondje vermoord zijn, loopt je onderzoek niet naar wens’ vroeg hij. Neen, het loopt voor geen meter, ik vertelde hem ook dat ons team geen enkel spoor had gevonden op de vermoorde vrouw, geen DNA, geen vingerafdrukken en geen sperma, zelfs geen enkele getuige te vinden. Een buurtonderzoek is geen optie want er woont quasi niemand langs de dijk. Wel hebben we gedurende enkele dagen postgevat op de recreatiepaden om wandelaars, sportbeoefenaars, fietsers te ondervragen in de hoop iemand aan te treffen die ook maar iets heeft gezien, maar helaas. Ook een diepgaande ondervraging van haar echtgenoot en familie leverde ons niets op. ‘Ze is niet enkel vermoord maar achteraan op de schedel is een gedeelte van haar kapsel weggeschoren in de vorm van het cijfer “1” zei ik hem. ‘Het cijfer één’ zei hij hardop nadenkend, ‘J., dit lijkt me wel een nare boodschap dat die moordenaar ons wil meedelen, het zou wel eens kunnen dat er nog gaan volgen, tenzij haar kapper het op die manier heeft geschoren’ zei hij lacherig. ‘Neen’, zei ik resoluut, ‘dit is niet het werk van een kapper maar van een amateur met een scheermesje’. Ik liet hem een foto zien waarop het bloederige geschoren cijfer 1 duidelijk te zien is. ‘Dat is inderdaad niet het werk van een kapper, zelfs niet van ééntje op leercontract’ zei hij smalend.

Nancy Verborgmansk, was een knappe veertiger, blond en vooral zeer sportief. Zij liep wekelijks de recreatie paden langsheen de Durme af. Ze liep dagelijks toch een zestien kilometer. Tot op die bewuste donderdag waar ze haar moordenaar tegenkwam en waarvan we tot de dag van vandaag alleen de slechte afloop kennen.

Toen mijn ziekte zich manifesteerde werd de zaak overgedragen aan mijn collega Ronny, ook een ervaren rot in het vak. Tot op de dag van vandaag blijft deze moord me parten spelen. De moordenaar is nog steeds op vrije voeten. Ik vrees dat er nog meer slachtoffers zullen volgen, nummer ‘1’ was nog maar het begin van een reeks.

Alle personen, voertuigen in dit verhaal zijn fictief , eventuele gelijkenissen berusten op louter toeval.

Mijn bloedwaarden blijken ondertussen terug normaal te zijn! Katrien een zeer lieve verpleegster verantwoordelijk voor mijn bloedafname vandaag deelde het heugelijke nieuws mee door een feestelijk en vooraf – speciaal voor mij – klaargemaakt zakje met Zofran en een cortisone spuit toe te dienen. Leukovorine en oxaliplatine volgden elkaar op. Het is inmiddels één uur in de namiddag en mijn laatste zakje met 5FU is aangekoppeld, deze cytostatica heeft een tien minuten doorlooptijd waarna de afkoppeling volgt. Alle cytostatica is teruggebracht naar tachtig procent. Ik wou dat die reductie van tachtig procent ook gold voor mijn gewicht, maar helaas is dat ondertussen met 6 kg toegenomen.

“Ik vertelde jullie vorige maal dat er eventueel een injectie zou kunnen worden toegediend ter bevordering van de aanmaak van mijn witte bloedcellen, wel deze heeft een kostenplaatje van rond de 1700 euro, per injectie weliswaar! Men kan zich wel inbeelden dat het ziekenfonds niet staat te wachten om zulke medicatie voor terugbetaling te aanvaarden”.

Lees verder: Ziek, moe, Sperwer en de Folfox dans