Routineus
Morgen, dinsdag de vijftiende is slechts een doodgewone dag. Eén van die dagen, die doordeweekse dagen in een jaar waarin we routineus onze dingen plegen te doen. Omdat we ze moeten of omdat we ze graag doen. Mensen zullen, zoals ze gisteren ook deden naar hun werk vertrekken, hun kinderen naar school doen, boodschappen doen, blij zijn of verdrietig zijn of simpel gewoon zichzelf zijn in hun dagdagelijkse routine.
Morgen is het voor ons echter anders, het is voor ons geen gewone dag. Het is een dag waar de resultaten van een CT thorax de dingen voor ons bepalen, kunnen we nog verder op de ingeslagen weg of wordt de wereld opnieuw upside down gezet. Wij maken ons wel wat ongerust, wat als … zal telkens er een controle voorzien is, door ons hoofd spoken, zoals alle zwaar zieken die een controle moeten ondergaan, wellicht goed kennen. Hier wordt zonder al te zwaarmoedig te klinken, over ons verdere leven beslist.
“
Maak
u niet ongerust” zei Dr. S. ons, ‘het is maar routine, het hoort
erbij.’ Patricia en ik beseffen maar al te goed dat zulke controles
behoren tot de standaard onderzoeken die een kanker patiënt in therapie
ten deel vallen. Dit neemt echter niet weg dat je maar zekerheid hebt
van zodra de resultaten ons meegedeeld worden en dat is pas op
tweeëntwintig december waarop we een afspraak hebben met onze oncologe.
Weer een week in het ongewisse dus, en net dat is nu niet wat het zou
moeten zijn. Onzekerheid knaagt aan een mens en bezorgt veel – nodeloze –
stress.
Morgenvroeg om negen uur vijftig zullen we, ik nuchter, present zijn om mijn bloed te laten onderzoeken en een CT’ke te ondergaan.
Lees verder: Let’s dance the Folfox
Reacties
Een reactie posten