Mijn verhalen

 geplaatst door Jos op 23/12/2015 Patricia heeft me juist een koffietje gebracht terwijl ik in mijn relaxzetel met nummer 178 zit. Mijn knalrood Ferrari laptopje voor mij, het bewijst me goede diensten -dank u wel Magda! – en maakt het me mogelijk om dit nieuw blogartikeltje te schrijven op een comfortabele manier. Patricia leest ondertussen de krant op haar iPad. Er is reeds veel begankenis op de afdeling ‘internistisch dagcentrum’, maar ja, een kankerbehandeling stopt niet omdat het Kerstmis is.   Het is nu acht uur veertig en ik ben wachtende op de start van mijn behandeling. Bloedonderzoek is niet nodig vandaag vermits ze de vijftiende december mijn bloed hebben getest. Dus op de resultaten van het bloedonderzoek hoeven we alvast niet te wachten en kan er direct worden overgegaan tot het toedienen van de chemische cocktail zodra het mijn beurt is. Acht uur vijftig en verpleegster Lut – trouwens een zeer vriendelijke dame – heeft me net een infuus met pre medicatie

 07/01/2016 door Jos Donderdag zeven januari, iets voor zes uur. Jos ligt momenteel koortsig te rillen in bed met de nodige afkickverschijnselen. Dit kan zo niet langer want hij heeft zijn volgende shots dringend nodig. Oh, ik voel me zo opgedraaid, dit zijn jullie van mij, Patricia, niet gewoon, ik weet het, maar hier moet dringend gehandeld worden. Dus ik neem de koe bij de horens en blijf niet langer bij de pakken neerzitten. Na een snel wasje help ik Jos met aankleden.    Al trekkend en sleurend krijg ik hem met veel moeite in de kofferbak van onze zwarte Berlingo. Neem mijn tas, alle nodige documenten en vertrek richting ziekenhuis in pure kamikaze stijl waar ik reeds na tien minuten toeterend arriveer op de spoed. Een aangesnelde hulpverlener heeft meteen door dat dit wel eens faliekant kan aflopen bij het aanschouwen van mijn belabberd ventje. Ik vertel hem in steno wat het probleem is en hij probeert mij ietwat gerust te stellen door te zeggen dat ze ons met hoogdringendheid

 Geplaatst door Jos op 27/12/2015   Zit vandaag in zetel 179 tegen het raam waar we beide Alpaca’s goed kunnen zien. Deze dieren zitten hier in hun weide op het grondgebied van het ziekenhuis. Ik nip wat van mijn thee waarna ik even de ogen sluit. Terwijl de infusen lopen voel ik mijn energie wegsijpelen, te leeg om verder te schrijven aan dit blogje maar wat een metamorfose tegenover gisterenmorgen, toen was ik nog redelijk fit en had inspiratie. Ik staak mijn pogingen tot schrijven en klap mijn computer dicht. Dag één: na thuiskomst van de eerste dag chemotherapie had ik pijnlijke benen en stak een griepgevoel de kop op met alle symptomen van dien. Het was zo erg dat ik begon te denken een echte griep te hebben opgedaan. Mijn griepgevoel verergerde met de minuut en heb dan ook quasi de ganse avond en nacht ziek in mijn bed gelegen met – de griep en – vooral moe zijn. Mijn eetlust was ook niet dat, in eerste instantie geen eetlust maar van zodra ik begon te eten smaakte

 Geplaatst door Jos op 09/01/2016 In de late namiddag werd ik wakker met de geur van versgebakken wafeltjes, heerlijk! ‘Wil je er een tasje koffie bij’ vroeg Patricia me. Man, man, wat hebben die Parisiennetjes me gesmaakt! Een slaap-marathon van meer dan twintig uur! Mensen wat was ik moe, compleet eronderdoor! De eerste nacht van mijn tweede cyclus chemotherapie heb ik zeer slecht geslapen, ongeveer een drietal uur en dat komt volgens Liesbeth waarschijnlijk door de cortisone die ik steeds de eerste dag toegediend krijg. Maar dat zal wel veranderen in slapen en slapen en gelijk had ze. Meer dan twintig uur slapen, met zeer kleine tussenpozen wakker om iets te eten en even naar het toilet.   Alle tijd die ik slapend doorbreng passeert zonder dat ik afzie, dus toch iets positiefs aan slapen. Recept van deze overheerlijke wafeltjes: Galette Parisienne – voor ongeveer 16 wafeltjes. Ingrediënten : 250 gr. ongezouten (echte) roomboter, 250 gr. suiker 3 eieren, 500 gr. zelfrij

 geplaatst door Jos op 29/01/2016 Het heeft weer niet zo mogen zijn, Na een wat betere nachtrust vertrokken we richting ziekenhuis om mijn reeds met één week uitgestelde chemotherapie te hervatten. Als eerste patiënt een tweepersoonskamer binnenwandelen geeft recht op het beste bed, in mijn geval het bed tegen het raam en voor Patricia een goede zetel in plaats van een stoel. Geluk zit soms in een klein hoekje.   Liesbeth, we kennen ze ondertussen als een goedlachse verpleegster, plaatste zoals steeds op een professionele wijze een naald in mijn poortkatheter waarna ze – als was ze een vampier – mijn bloed opzoog voor verdere labo-analyse. Even later wandelde een wat ouder koppel binnen waarvan mevrouw behandeld werd voor longkanker. De heer was een zeer goed geconserveerde zeventiger en tevens een zeer toffe gesprekspartner. Vond het spijtig dat we het gesprek moesten afbreken maar we werden verwacht bij mijn oncologe. Tijdens de consultatie bij dr. S. vertelde ze ons

 J. en de zaak van de Hamse Seriemoordenaar Geplaatst door Jos op 04/02/2016 Velen onder jullie weten het niet maar voor mijn ziekte werkte ik als rechercheur bij de gerechtelijke. Ik had er vroeger geen belang bij om over mijn job te praten daar dit mijn politie taken zou kunnen bemoeilijken, wat niet weet niet deert was onze leuze op in de recherchekamer. Mijn laatste en helaas onvoltooide opdracht wegens mijn langdurige ziekte betrof de zaak van de Hamse seriemoordenaar. Dit verhaal wil ik jullie nu wel gedeeltelijk meedelen daar ik ondertussen niet meer in dienst ben wegens ziekte. Ik kan er dus niet te veel over kwijt en moet voorzichtig zijn daar met informatie verspreiden daar de zaak nog hangende is.   Ik vertel jullie dit vanop mijn bed in het internistisch dagcentrum waar ik vandaag mijn Folfox dansje nog eens probeer te dansen. Derde keer goede keer zullen we maar denken daar mijn therapie nu reeds twee maal is uitgesteld, éénmaal wegens te weinig bloedplaatj

 Geplaatst door Jos op 03/03/2016 In totaal ben ik de vorige kuur tien dagen vrij slecht geweest. Extreem moe, hoesten, veelvuldig niezen, geen fut en slecht slapen, zo slecht ben ik nog niet geweest gedurende de voorbije twee maanden. Voorbije dinsdag, Sperwer dag,   Het ging ondertussen al veel beter met mij, ik kwam in de keuken waarvan het raam uitkijkt op onze achtertuin, ik keek buiten en riep Patricia erbij. Wat we zagen was een massa pluimen verspreid over de tuin. Ik dacht direct aan een kat maar toen zag ik de roofvogel zitten, het was een vrouwtjes Sperwer die een bosduif had gepakt. De duif leefde nog zeker twintig a dertig minuten terwijl mevrouw de Sperwer er rustig in pikte en de vogel levend pluimde. De reden dat we dit tafereel konden aanschouwen was omdat het slachtoffer te zwaar was om er mee op te stijgen en dus at ze ter plaatse de ingewanden en dergelijke op, ondertussen deed ze regelmatig pogingen om op te stijgen. Ik heb er in totaal 253 foto’s