64 procent bestraald

Geplaatst door Jos ma, oktober 26, 2015 20:43:39

Even voor zeven maandagochtend. Nog ietwat slaperig hoorde ik de scharnieren kreunen van onze slaapkamerdeur.

Neen, nog niet, nog veel te vroeg! Mijn stressniveau steeg en was vooral voelbaar in mijn maagstreek. Onmiddellijk dacht ik aan weer een week van afzien. Diarree en afwisselend verstopping, pijn tijdens een toiletbezoek, het niet kunnen inhouden van mijn stoelgang.

Laat me liever nog wat liggen in mijn warm bed, het ging nu net iets beter met mij. Ik dacht ook aan de aankomende week chemo en radiotherapie. En ja, ik besef wel dat het levensnoodzakelijk is voor mij maar leuk is anders. Patricia, mijn mantelzorger was onverbiddelijk, je moet opstaan anders zijn we te laat voor de chemo wissel. Luisteren is één van mijn vele zwaktes maar toch volgde ik haar aanmaning en verliet mijn warm bedje.

Bij de balie van het internistisch dagcentrum gaven we onze twee meter lange stickerreeks af en vroeg ik of ze van Dr. Bral’s voorstel op de hoogte waren, namelijk eventueel de chemokuur te stoppen voor de komende twee weken wegens te veel bijwerkingen. Zoals jullie weten heb ik reeds de nodige stoelgang problemen en bijhorende pijnen van de bestraling. Nadat mijn chemo-infuser werd afgekoppeld – door Liesbeth, een vriendelijke verpleegster – kon ik mij gaan douchen, wat deed dat water deugd. Nu was het nog wachten op de Dr. en mijn bloeduitslag.

Patricia nippend aan haar koffie en ik een tasje thee, het leven kan toch mooi zijn, een babbeltje met de buren waarvan er één net slecht nieuws had gekregen van haar oncoloog, de tumor markers van haar lever waren gestegen, het stemde ons niet vrolijk en we leefden mee – ze zou voor verdere behandeling naar UZ Gent moeten. Even later kwam de vervangster van onze vaste oncologe, Dr. Unal bij ons en vroeg me wat ik wenste: stoppen met de chemokuur of de dosis halveren, met haar belofte er alle momenten te mogen mee stoppen. Na wat overweging koos ik voor de halvering. Een kom soep later werd mijn nieuwe infuser aangekoppeld door Lieve, weeral een vriendelijke verpleegster!  

Het kon blijkbaar niet op die dag. Omstreeks halftwaalf reden we huiswaarts.

’s Avonds hadden we geluk op de afdeling radiotherapie vermits de persoon voor mij er nog niet was en ik zodoende een plaatsje opschoof. In feite waren we net gearriveerd toen ze mijn naam afriepen, snel, snel, snel drie bekertjes water gedronken, mijn witte badjas uit mijn kastje genomen, kleedhokje in, schoenen uit, lange broek uit en schoenen weer aan. Enkel nog mijn spierwitte badjas aantrekken en ik wandelde fier en in volle glorie naar de balie van mijn vaste bestralingsapparaat ‘Unique’ als was ik een miljonair. Ik mocht mijn barcode inscannen waarna ik de radiotherapie ruimte binnen kon.

De twee verpleegkundigen gegroet waarna ik mijn bril en mijn beurtenkaartje met barcode op een stoel legde. Onderbroek en badjas uit en me positioneren op de bestralingstafel waarna de twee dames mijn, aan slijtage onderhevige markeerlijnen op rug en bips bijtekenden met onuitwisbare inkt -wekelijks ritueel.

Vijf maal werd ik opnieuw van positie veranderd. Vijf bleek mijn geluksgetal en het stralen kon beginnen. Ongeveer vijf minuten later had de scanner tweemaal rond mij gestraald en lonkten mijn onderbroek en badjas. De twee dames nog bedankt gevolgd door een ‘tot morgen!’

Daar we vrij laat thuis waren kozen we voor een snelle hap, dus een pizza in de oven, neen, niet op steen gebakken maar met warme lucht. Een uurtje later, ik was net begonnen aan dit verslag en het was weer zover, een niet te stuiten aanval van diarree. Het begint ondertussen zwaar te wegen!

Lees verder: Wachtzaal 7