Mijn verhalen

Geplaatst door Jos ma, november 16, 2015 11:27:42 Aspirine zou het ontstaan van borstkanker kunnen tegengaan. Dat blijkt uit een nieuwe studie van de universiteit van Kansas. Uit een nieuwe studie blijkt dat een dagelijkse dosis aspirine de groei van borstkanker zou kunnen tegengaan. In het verleden werden gelijkaardige bevindingen al gerapporteerd voor darm- en prostaatkanker. Dit komt omdat aspirine ervoor zou zorgen dat de omstandigheden in het lichaam -en dan vooral rond de kankercellen- niet bevorderlijk zouden zijn voor de aangroei van van nieuwe kwaadaardige cellen. Aspirine zou daarom vooral handig van pas komen bij patiënten die eerder al met de ziekte te maken kregen. Oncoloog en researcher Sushanta Banerjee van de universiteit van Kansas zegt daarover: “Nadat een patiënt succesvol is behandeld tegen borstkanker, is het goed mogelijk dat de ziekte na vijf à tien jaar weer de kop opsteekt. Kanker heeft namelijk stamcellen die ch

Geplaatst door Jos ma, november 16, 2015 13:31:05 Mijn wekker liep af omstreeks vijf , nog half slapend gaf ik de wekker een ferme tik waarna deze nog na rinkelend op de beige slaapkamer mat viel. Stilaan wakker wordend realiseerde ik me dat er vandaag een belangrijke klus op me wachtte, dat wordt stressen vermits ik ook mijn vrouwelijke collega P nog zou oppikken. Daarna richting Molenbeek, waar we ons bij onze collega rechercheurs voegen. Dit voor een reeds lang geplande inval in cafe ‘De Spanjaard’, een echt terroristen hol. Tijd voor een wasbeurt ontbrak, in de badkamer greep ik naar de deodorant voor een snelwasje, enkele spuitjes parfum onder iedere oksel en ik voelde me een ander mens. Trok een pak biscuits open en maakte me gelijk de bedenking dat ik evengoed al rijdend kon ontbijten, nam nog snel een cola uit de ijskast. Trok mijn Levis jeansbroek van de stoel, nam mijn zwarte kousen die op de radiator hingen te drogen – vanwege mijn niet aflatende z

Geplaatst door Jos do, november 05, 2015 10:52:24 Volgende week donderdag loopt mijn 6 weken durende radio en chemotherapie af en wil nu reeds de mensen bedanken die mij gesteund hebben tijdens deze moeilijke periode. Men zegt dikwijls in de nood kent men zijn vrienden, ik kan bevestigen dat dit zo is en waardeer meer dan ooit de mensen die mij gesteund hebben! Zij die op bezoek zijn geweest. Zij die telefonisch achter mijn gezondheid hebben geïnformeerd en die me de kans gaven om mijn verhaal te vertellen. Zij die me af en toe een mailtje stuurden. Zij die regelmatig een reactie plaatsten op mijn blog. Zij die aan me dachten en de vele volgers van dit blog. Zij, de medische staf van het Sint Blasius ziekenhuis te Dendermonde en het OLV ziekenhuis te Aalst die mij behandeld hebben en het beste met mij voorhadden. “Al deze mensen bedank ik!” Na volgende week donderdag, wanneer mijn laatste radiotherapie beurt een feit is, volgt er een ru

Interviewer: Staf Van Branter, journalist van het fictief maandblad ‘Ziek met perspectief’ Plaats van het interview: Hamme, 23 november, 2015 Ik volg Jos zijn blog – Opa wanneer ga je nu dood – al geruime tijd met enige belangstelling en concludeerde dat het tijd was voor een gesprek. Ik telefoneerde Jos vorige week met de vraag of hij eventueel geïnteresseerd was in een interview voor ons maandblad ‘Ziek met perspectief’. Jos, is momenteel herstellende van de ziekte endeldarm kanker en nog in volle therapie. Staf : Vanwaar je toch wat naar de keel grijpende titel van je blog ‘Opa wanneer ga je nu dood?’ Jos : een paar maanden terug in de tijd, tijdens een bezoekje aan mijn dochter Christel en haar twee kinderen, Noor en Rayan, vroeg mijn vier jarige kleinzoon Rayan ‘Opa wanneer ga je nu dood?’ dus vandaar de blognaam. Staf : zulke vraag, ook al is ze gesteld door een vierjarig kind, is toch wel even schrikken, vermoed ik. Jos : Ja, dat was het zeker, het greep me des

 Geplaatst door Jos wo, november 25, 2015 16:17:36 Met weinig goesting stond ik voor één van onze twee lavabo’s, nog drie kwartier om me wat te wassen, aankleden en dan naar het Sint Blasius rijden voor een geplande consultatie bij mijn oncologe, Dr. S. Het verkeer verliep vlot en in een mum van tijd waren we een parkeerplaatsje aan het zoeken op de overvolle parking van het ziekenhuis. Op naar de inkomhal, Identiteitskaart in één van de vier digitale aanmeldingskiosken steken, alle gegevens nog juist?, afspraak met dokter S.?, ik bevestigde telkens en de printer braakte een 75 cm lange strook etiketten. Gang zeventig volgen, lazen we op het eerste etiket, alsof we dat nog niet wisten, we zijn hier – bijna – kind aan huis. In de wachtzaal van gang zeventig proberen we via het aanwezige wifi signaal een verbinding te maken doch zonder resultaat. We geraakten niet op het netwerk, we borgen onze mobieltjes dan maar weer op. Ik ging de verveling te lijf door wat naar de and

Geplaatst door Jos op 30 november 2015 Hoe gaat het nu met je Jos? wel, het gaat zeer goed met mij, maar de voorbije nacht had ik opnieuw last van een inwendige pijn ergens in het kleine bekken. Deze pijn herken ik zeer goed van mijn bestralingsperiode. ‘Zes tot acht weken’, voor een complete herstelling van zo een gecombineerde radio en chemotherapie’ zei Dr. S. We zullen dus maar wat geduld hebben, ik mag niet klagen want na veertien dagen herstelling spreken wij, Patricia en ik toch al van een metamorfose. Ook te vermelden is mijn onbedwingbare eetlust, lees snoepen, als het zo verder gaat vliegen de kilo’s eraan.   Vrijdag was me het dagje wel, althans voor mij toch, vermits ik toen mijn kind samen met het badwater heb weggegooid – het kind in deze is een metafoor voor mijn ‘Opa wanneer ga je nu dood? blog’, het water staat voor het deleten of het voorgoed verwijderen. Impulsiviteit en niet voldoende nadenken gaan dikwijls samen en vrijdag was het van dat. Ik liep va

 Geplaatst door Jos op 4 december 2015 “De voorbije week na mijn vorig bericht ‘Kind samen met het badwater weggegooid’, ben ik nog zeer koortsachtig aan het blog met bijhorende website bezig geweest. Verscheidene dagen tot ’s nachts, waarbij mijn slaap er niet op verbeterde, in bed bleef ik nog oplossingen bedenken. Dit was op zich niet goed voor mijn algemene welzijn, maar me er mee amuseren was dan wel therapeutisch” Vrijdag namiddag en weinig of niets aanschuiven aan de ingang. ‘Mag ik uw ticketje eens hebben’ vroeg de containerpark medewerker bij het inkijken van de koffer ,”moet ik bijbetalen’, vroeg ik, ‘ja, twee euro extra voor het grofvuil’ zei hij. We hadden vier oude witte plastieken tuinstoelen, een koffiezet apparaat en nog wat kleine spullen bij. Vier euro later verlieten we de gemeentelijke afvalzone met het idee thuis de dakgoten nog uit te kuisen. Tijdens het kuisen van onze dakgoten voelde ik me soms af en toe slecht, plotse draaierigheid bij het naar b