Mijn verhalen

Geplaatst door Jos ma, oktober 26, 2015 20:43:39 Even voor zeven maandagochtend. Nog ietwat slaperig hoorde ik de scharnieren kreunen van onze slaapkamerdeur. Neen, nog niet, nog veel te vroeg! Mijn stressniveau steeg en was vooral voelbaar in mijn maagstreek. Onmiddellijk dacht ik aan weer een week van afzien. Diarree en afwisselend verstopping, pijn tijdens een toiletbezoek, het niet kunnen inhouden van mijn stoelgang. Laat me liever nog wat liggen in mijn warm bed, het ging nu net iets beter met mij. Ik dacht ook aan de aankomende week chemo en radiotherapie. En ja, ik besef wel dat het levensnoodzakelijk is voor mij maar leuk is anders. Patricia, mijn mantelzorger was onverbiddelijk, je moet opstaan anders zijn we te laat voor de chemo wissel. Luisteren is één van mijn vele zwaktes maar toch volgde ik haar aanmaning en verliet mijn warm bedje. Bij de balie van het internistisch dagcentrum gaven we onze twee meter lange stickerreeks a

 Geplaatst door Jos wo, oktober 28, 2015 13:03:10 Op alle TV’s speelt er een oude aflevering van ‘Thuis’ waar ik geen interesse in heb maar toch word ik erdoor afgeleid. Patricia en ik zijn een halfuur te vroeg in wachtzaal zeven. Allebei houden we ons digitaal bezig, ik met een smartphone en Patricia met haar iPad. Ik ben in tegenstelling tot gisteren gewapend met twee Imodiums en een Dafalgan. “Ik maak me intussen de bedenking dat na deze zestiende naaktsessie een nudistenkamp me minder afschrikt. Wie weet ooit, maar direct maak ik me de bedenking dat flaneren met een uitgezakt sportlichaam een slecht idee is voor mijn ego” Mijn moment van stralen staat er aan te komen, ik verwacht alle momenten mijn naam te horen afroepen. ‘ Mijnheer V… ‘ word er geroepen terwijl ik deze tekst nog aan het typen ben. Ik spring recht, geef mijn mobieltje aan mijn mantelzorgster en vertrek richting witte badjas. Eén was vandaag mijn geluksgetal want ik lag van de eerste maal juist op de

Geplaatst door Jos do, oktober 29, 2015 20:12:44 Het is nu donderdagmorgen en ik voel dat bewegen me steeds moeilijker valt, met vooral vandaag rug- en endeldarm pijn. Ben ook snel buiten adem, moe en ik slaap veel. Kwart na twaalf, we openen de portieren van onze Berlingo en stappen in. Man, man, zitten, dat doet pijn, mijn achterste is reeds goed bestraald de voorbije dagen. Ik vraag Patricia of zij wil rijden maar besluit alsnog deze rit zelf te rijden. Ik heb elke rit naar Aalst reeds zelf gereden en Patricia vindt dit meer dan oké. Tijdens de ganse rit hoop ik geen diarree aanval te krijgen – vermits er reeds twee dagen weinig stoelgang is. Morgen nog één maal radiotherapie en mijn vierde week zit erop.   Met nog twee wachtenden voor mij mochten we eerst even bij Anneleen, onze diëtiste alvorens ik mijn portie radioactieve straling kreeg. Anneleen vond me er moe uitzien, ik bevestigde haar dat ik me ook zo voel. Patricia vernoemde ook mijn

Geplaatst door Jos za, oktober 31, 2015 12:23:21 Deze morgen geconstateerd dat mijn chemo infusor – het plastieken containertje met de cytostatica – blijkbaar niet goed is aangesloten op mijn poortkatheder, er zit namelijk nog even veel cytostatica in als voorbije maandag bij het aankoppelen. Dit zou betekenen dat ik deze week geen chemo heb gekregen! De geschatte vijf procent welk de cytostatica bijdraagt aan de radiotherapie is dus nihil geweest voor deze week.   Ik ga in de toekomst de inhoud van het flesje elke dag opvolgen want anders zal er van genezen niet veel in huis komen vermoed ik. Dit geldt zeker voor mijn binnen vijf weken te starten vier maanden durende chemotherapie. Deze foto geeft jullie een beter idee waar de Port-A-Cath is geplaatst en hoe een chemo infuser eruitziet. In het flesje zie je een opgeblazen ballonetje dat druk zet op het binnenste rubberen buisje dat gevuld is met cytostatica en deze zo druppelsgewijs via een dun

6 weken Radio & Chemo therapie Geplaatst door Jos ma, november 02, 2015 21:52:53 Wakker worden op een maandagochtend met een week werken voor de boeg is niet direct iedereen zijn ding. Sinds 2005 ben ik op invaliditeit en het maandagochtend – opstaan – gevoel was ik geheel ontwent. Tot mijn radio en chemokuren begonnen en het ritueel zich weer openbaarde in vooral negatieve gedachten aangaande de komende week. Zoals nu dus. Wegens geen keuze rijd ik even later met mijn partner in crime op de N41 – in vrij mistige omstandigheden – naar ons wekelijks rendez-vous punt voor een nieuw shot cytostatica. Het Sint Blasius ziekenhuis gehuld in een dichte spookachtige mist doemt op en ik parkeer onze Citroen. Schrijf me in en honderdvijftig meter later zit ik opnieuw in één van de relaxzetels met Patricia aan mijn rechterzijde op een stoel. Onze sympathieke verpleegster was opnieuw Liesbeth, je kent ze wel, de vriendelijke verpleegster die mi

Geplaatst door Jos wo, november 04, 2015 22:00:00 Nippend aan onze verse kopjes Senseo koffie lachen er twee lekker uitziende koffiekoeken onze richting uit, we lachen even terug en krijgen beiden een moorddadige uitdrukking op ons gezicht. Die twee bruingebakken lekkernijen zullen niet ontsnappen zoals al die anderen in de bakkersvitrine. Voor de lachertjes het goed beseffen zitten ze tussen de tanden van deze twee omnivoren. Patricia gaat voor de chocolade en ik voor de rozijnenkoek. Onze dodelijke blik verdwijnt en maakt plaats voor een voldane grimas. Sinds de bestralingen trakteren we ons bij thuiskomst op elk een boterkoek. Dit ritueel zal eindigen na mijn laatste bestraling volgende week donderdag. Alhoewel, het is misschien beter om over een traditie te praten want tradities zijn er om in ere gehouden te worden. Sorry gewicht! Geluksgetal vier, want zoveel pogingen waren er nodig om mij correct uitgelijnd te krijgen onder de bestraling

Geplaatst door Jos do, november 05, 2015 19:55:28 Ja, schat! Ik ben bijna klaar’, nog even mijn handen wassen en ik kom naar de auto. Tot er zich opnieuw aandrang aandient, broek af en opnieuw op de pot, alles netjes afvegen met de voorgeschreven amandelolie, dan de Cicalfate zalf -royaal tussen de bilspleet smeren- zoals een verpleegster het me de eerste dag onomwonden zei, en broek weer op. Is me dat stressen, zal me moeten haasten om het uur van afspraak te halen. By the way, ik lijk wel een liefde-haat verhouding te hebben met die witte ovalen kunststofring. ‘Ben je bijna klaar?’ roept Patricia, ‘ja, ja! bijna klaar’ roep ik, ik zie je wel buiten’. Buiten, niets buiten want een derde maal dient zich aan en dit terwijl de klok de minuten weg tikt!   Patricia, terug binnen gekomen vraagt me ietwat ongerust ‘en, zal ik naar de radiotherapie afdeling bellen en je afspraak laten annuleren?’ Ik antwoord haar dat ik ondertussen een vierde maal hetzelfde scenario doormaak,